” وَ لَکُم فی القِصاصِ حیوۀ یا اُولیِ الاَلبابِ لَعلَکُم تتَقُون”
و برای شما ای خردمندان! در قصاص، زندگی ( برخوردار از امنیت نهفته) است؛ باشد که پروا پیشه سازید>(سوره بقره،آیه 179)
سخن در ضرورت حکم قصاص است که اگر نباشد حیات جامعه به خطر می افتد. مقصود از قصاص در درجه اول این است که اگر کسی جان بی گناهی را بستاند، اولیای جامعه باید قصاص کنند یعنی متقابلا جان قاتل را بگیرند. این مجازات را در زبان انگلیسی capital punishment گویند و مقالات بسیار در دفاع یا رد آن در این آمریکا و اروپا و نیز در شرق نوشته شده است. بسیاری از جامعه شناسان غرب با این حکم معاوضه کرده اند و گفته اند خون را با خون نمی توان شست و درمان جنایت را با جنایتی دیگر که همان کشتن قاتل است نمی توان به دست آورد. در این آیه خداوند ما را متذکر می کند که قصاص از جنس جنایت نیست و از مقوله کشتن نیست، بلکه مایه حیات اجتماعی اجتماعی است؛ زیرا حیات جامعه به این بستگی دارد که افراد احساس امنیت جانی کنند و هر لحظه نگران این نباشند که کسی بنا بر غرضی جان آنها را ممکن است بگیرد بی آنکه نگران جان خویش باشند. در حالیکه با وجود حکم قصاص اگر چه جنایت از میان نمی رود اما نفسِ این حکم نشان اهمیت جان انسانهاست که محترم است و از حریم آن دفاع می شود. علاوه بر آنکه با نفی قصاص هر کس جرات می کند به اندک دشمنی یا طمع در اندک سودی یا شهرتی بر روی مردمان تیغ برکشد، در حالیکه حکم قصاص همچون پاسبانی نیرومند در برابر این هوس ها ایستاده و حضوری اطمینان بخش در جامعه ایجاد می کند.
ترحم بر پلنگ تیز دندان
ستمکاری بود بر گوسفندان

  محبوبه نصرتی زاده ( استاد)