امروز مصادف است با ولادت حضرت ابراهيم(ع) به روايتي و  روز دحوالارض(گسترده شدن زمين از زير كعبه) است .

وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحا (نازعات:30)
” دحا” از ماده دحو (بر وزن محو) به معنى گستردن است بعضى نيز آن را به معنى تكان دادن چيزى از محل اصليش تفسير كرده‏اند و چون اين دو معنى لازم و ملزوم يكديگرند به يك ريشه باز مى‏گردد.
به هر حال منظور از” دحو الارض” اين است كه در آغاز تمام سطح زمين را آبهاى حاصل از بارانهاى سيلابى نخستين فرا گرفته بود اين آبها تدريجا در گودالهاى زمين جاى گرفتند و خشكيها از زير آب سر بر آوردند و روز به روز گسترده‏تر شدند تا به وضع فعلى در آمد (و اين مساله بعد از آفرينش زمين و آسمان روى داد) (تفسير نمونه، ج‏26، ص: 100)
هم چنین گفته شده است که دحی از لغات مخصوصى است كه فقط در سوره نازعات ذکر شده و در شرح این لغت آمده ، اگر «دحى» از «دحو» به معناى به شدت پرتاب كردن باشد، نظر آيه به مرحله نخستين خلقت و جدا شدن زمين از منشأ اصلى خود مي باشد، و اگر به معنای گستردن و آماده كردن باشد، چنان كه نظر مفسّرين به استناد ظاهر لغت همين است، نظر آيه به دوره‏اي است كه زمين (پس از گذشت دوران هايى كه گويند زمين كره مشتعلى بوده و رفته رفته فرو نشسته) سرد شده و سطح آن از مواد خاك و عناصر اوليه و آماده براى ظهور بركات و رحمت خداوند و زندگى گشته. و اگر همه معانى و مراحل منظور باشد، از اعجاز قرآن با برگزيدن چنين لغاتى در موارد خاص بعيد نيست .( سید محمود طالقانی ، پرتوى از قرآن، ج‏3، ص: 105)
و «دحو الأرض» عبارت از بسط و گسترش زمين است. بدان كه آسمان عالم كبير تقدّم بر زمين عالم كبير ندارد و آنچه كه در آيات و اخبار وارد شده مبنى بر تقدّم خلق زمين بر آسمان يا تقدّم آسمان بر زمين بايد تاويل شود، چون بين زمين و آسمان عليّت نيست، چون كه عليّت بين اجسام جايز نيست، چنانچه در محلّ خويش مقرّر گشته است.
و لذا گفته شده: مقصود از قول خداى تعالى: «بعد ذلك» «مع ذلك» است، يعنى، با بناى آسمان و زمين را گسترانيد. پس بايد مقصود از دحو الأرض نيز گسترش آن به سبب توليد مواليد باشد، چون مرتبه‏ى مواليد در خلقت بعد از مرتبه‏ى عناصر و آسمانهاست.
يا لفظ «بعد» به معناى «مع» مى‏باشد چنانچه بعضى گفته‏اند( نهج البلاغه، نور الثقلين ج 5 ،ص 50)، يا مقصود از زمين و آسمان چيزى است كه در عالم صغير است، چون آسمان عالم صغير به وجهى مقدّم بر زمين آن و به وجهى موخّر مى‏باشد.( ترجمه بيان السعادة، ج‏14، ص: 435-434)
«دحيها»: عموم مفسران «دحى و طحى» را در آيات قرآن «گسترانيد» معنى كرده‏اند، دانشمند محقق سيد هبة الدين شهرستانى در «الهيئة و الاسلام» با شواهد فراوان از لغت عرب، آن را «به گردش درآورد» معنى نموده و گفته‏اند: «دحو» گردشى است كه چيزى ضمن گردش بر دور خود بر محور ديگرى نيز بچرخد و حركت كند، مانند فرفره، و اين معنى كاملا مبين كيفيت گردش زمين است، مطابق اكتشافات جديد و از معجزات علمى قرآن محسوب مى‏شود.(محمدتقی شریعتی، تفسير نوين، ، ص: 44)
پس بايد گفت كه منظور اين نيست كه خلقت زمين پس از آسمان بوده است بلكه منظور اين است كه گسترش زمين و آماده سازى آن براى زندگى، پس از آفرينش آسمانها بوده و اين مانع از آن نيست كه زمين قبل از آسمان آفريده شده باشد.( یعقوب جعفری، كوثر، ج‏1، ص: 11)