مدرسه علمیه فاطمیه پاکدشت
cb:post_author_photo_small][cb:post_author_photo_big][cb:post_body1][cb:post_body2]
cb:post_author_photo_small][cb:post_author_photo_big][cb:post_body1][cb:post_body2]
گویند “حر بن يزيد رياحي” اولين کسي بود که آب را به روي امام بست و اولين کسي شد که خونش را براي او داد.
“عمر سعد” هم اولين کسي بود که به امام نامه نوشت و دعوتش کرد براي آنکه رهبرشان شود و اولين کسي شد که تير را به سمت او پرتاب کرد!
کي ميداند آخر کارش به کجا ميرسد؟
دنيا دار ابتلاست.
با هر امتحاني چهرهاي از ما آشکار ميشود، چهرهاي که گاهي خودمان را شگفتزده ميکند.
چطور ميشود در اين دنيا بر کسي خرده گرفت و خود را نديد؟
ميگويند خداوند داستان ابليس را تعريف کرد تا بداني که نميشود به عبادتت، به تقربت، به جايگاهت اطمينان کني.
خدا هيچ تعهدي براي آنکه تو همان که هستي بماني، نداده است.
شايد به همين دليل است که سفارش شده، وقتي حال خوبي داري و ميخواهي دعا کني، يادت نرود “عافيت” و “عاقبت به خيريات” را بطلبي.
مرحوم حاج اسماعیل دولابی
محبوبه نصرتی زاده(استاد)
نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط وفائی نژاد در 1395/07/09 ساعت 09:54:00 ب.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |
1395/07/09 @ 10:10:41 ب.ظ
مرکز تخصصی تفسیر شاهین شهر [عضو]
عافیت و عاقبت به خیری نکات خوبی بود