جوابم را دادند، خیلى زود، این دفعه دومى است که به خواستگارى مى روم. یکى مى گفت: به طلبه جماعت زن نمى دهم. آن یکى مى گفت: حالا اگر ملبّس نبودید، مى شد کارى کرد… دلم خیلى گرفته. خسته شده ام، گوشه و کنایه فامیل کم بود… این مسئله هم شده قوز بالا قوز. احساس مى کنم کم آوردم. صبرم تمام شده، اما راهم و هدفم را دوست دارم.
استاد به حرف هایم گوش داد و بدون این که چیزى بگوید، یک انگشتر عقیق به من داد و گفت: برو با این انگشتر سبزى بخر. خیلى تعجب کرده بودم، اما چیزى نپرسیدم. به اولین سبزى فروشى نزدیک مدرسه رفتم، انگشتر را روى میز فروشنده گذاشتم و گفتم: یک کیلو سبزى خوردن! فروشنده انگشتر را برداشت و با تعجب نگاه کرد. با لحن تمسخرآمیزى گفت: پسر جان حالت خوب است؟ برو با هم قد خودت شوخى کن!
به حجره استاد برگشتم و ماجرا را برایش تعریف کردم. استاد گفت: این بار به بازار جواهر فروشان برو و این انگشتر را بفروش. به اولین مغازه جواهر فروشى که رسیدم وارد شدم و انگشتر را روى پیشخوان گذاشتم. جواهر فروش با دقت و وسواس خاصّى انگشتر را زیر و رو کرد. با تعجب فراوان و لبخندى که نمى توانست پنهانش کند گفت: آقا شما این عقیق یمانى را از کجا آورده اید؟ مى دانید چقدر نایاب است؟ من چند سال است دنبال چنین چیزى مى گردم. قیمتش هر چه باشد مى پردازم.
پیش استاد برگشتم و این بار هم ماجرا را تعریف کردم. استاد گفت: با خودت فکر کرده اى چرا سبزى فروش با این انگشتر یک کیلو سبزى نداد در حالى که جواهر فروش حاضر شد چنین بهایى بپردازد؟ عزیزم، بها و ارزش آن انگشتر را جواهر فروش مى داند و بس! حالا حکایت توست، خودت را به سبزى فروش نشان مى دهى به تو اهمیتى نمى دهد. اما اگر جواهرشناسى را پیدا کنى، زن که خوب است، جانش را هم برایت مى دهد!
از آن روز به بعد دیگر احساس خستگى نمى کنم و دیگر دلم نمى لرزد.
فاطمه خوش نما