نور خدا نخله ى سینا، حسن

هوش ربا، از دل موسى حسن

نغمه ى داوود از او پر ز شور

راز شفا بخشى عیسى حسن

داد سلامش، ز ادب چون خلیل

کرد سلام آتش او را حسن

نوگل و ریحانه‏ ى ختم رسل

شاخه ى پر سایه ‏ى طوبى حسن

یاسمن سرو قد سبز پوش

سیم تن گلرخ زیبا حسن

بنده‏ ى محبوب خدا مجتبى

روشنى دیده‏ ى زهرا حسن

در صفت جود یدالله را

آیت کبرى،ید بیضا حسن

شاه جوانان بهشت برین

سبط نبى فاطمه سیما حسن

کفه‏ ى شاهین ترازوى عشق

هست حسین بن على با حسن

هر دو به عرش عظمت گوشوار

سرخ حسین آمد و خضرا حسن

هر دو یکى، هر دو نکوتر ز خوب

چون حسنین اند دو همتا حسن

تا نشود این یک از آن، اشتباه

یاء حسین است در اینجا حسن

گر نبود کوچکى سن و سال

نام حسین است به معنى حسن

فرق حسین است و حسن حرف یاء

این حسن است، آن دگرى یا حسن

من که «حسان» این همه دارم گناه

کیست پناهم دهد الا حسن